Ég er með smá sjónarhorn á þetta

Ég þekki ekki heit presta við vígslu, lækna, lögreglumanna, lögfræðinga og álíka ofan í kjölinn. Ég tel eðlilegt að þau grípi með aðgerðum inn í ef skjólstæðingur þeirra segist ætla að fremja morð, nauðga eða ræna. Hvort sem það er gert með persónulegu inngripi eða láti aðra vita.

Hins vegar, þegar verknaðurinn er þegar framinn og þau geta ekki komið í veg fyrir það sem gerðist - þá verður málið flóknara.

Það getur verið kostur fyrir alla í samfélaginu að sá sem fremur brotið finni sér huggun í því að geta leitað til einhvers sem mun ekki afhenda viðkomandi á silfurfati til yfirvalda. Heldur veiti honum styrk til þess að gefa sig fram. Oftar en ekki eru þeir sem fremja brot aðilar sem hafa ekki aðlagast því samfélagi sem þeir lifa í. Með því að skylda t.d. presta að tilkynna allt, getur komið í veg fyrir að brotvaldar leiti sér sáluhjálpar, sem annars gæti leitt til uppgjörs fyrir alla.

Með því að skylda alla til þess að tilkynna allt getur orðið til þess að minna kemur í ljós. Það er ótrúlega oft sem að vinir, fjölskylda, sálfræðingar, læknar, lögreglumenn og prestar hjálpa til með því að hlusta á og leiðbeina einstaklingum til sátta við sjálfa sig og aðra.

Svo auðvita er það hin hliðin. Að hlusta á siðlausa einstaklinga og hafa ekki heimild til þess að segja frá af ótta við að missa starf sitt. Þetta er þunn lína.

 

 

 

„Prestar eiga að kunna að þegja“

Athugasemdir

[Gísli (IP-tala skráð) 23.8.2010 kl. 00:43]

Hver sá sem heyrir af slíkum ódæðum eins og barnaníð ber skyldu til þess að láta yfirvöld vita. ekki samkvæmt lögum eða neinum skrifuðum orðum heldur einfaldlega samfélagsleg samviska.  Við viljum búa í friðsamlegu samfélagi og geta treyst náunganum.  Það er því okkar sameiginlega verkefni að sína samstöðu gegn hverskonar ofbeldi.

Ef barnaníðingar geta gengið að því vísu að þeir fái útrás fyrir tjáningarþörf sinni um ódæði sín hjá prestum án þess að það fari lengra mun það aðeins styðja þá á þeim villigötum sem þeir eru.  Þeir þurfa ekki á prestum að halda, þeir þurfa á sálfræðihjálp að halda.

[Anna Dóra Gunnarsdóttir, 23.8.2010 kl. 22:56]

Hvernig getur prestur verið viss um að glæpon sem kemur til hans og „léttir á samvisku sinni" sé ekki bara á leið í næsta ódæðisverk ? Vera má að til sé fólk sem lætur sér segjast og leggur af ógeðslega iðju, bara af því að presturinn sagði það, en andskoti er ég hrædd um að hinir séu fleiri, sem halda uppteknum hætti. Svo efast ég reyndar um að það sé mikið um að fólk fremji glæpi og mæti svo hjá prestinum og fái syndaaflausn og klórþvott á sálina. Mér hefur líka heyrst að það séu helst fórnarlömbin sem koma til prestanna og biðja um hjálp, en fá hjá sumum ekki annað svar en „uss, ekki segja frá".En burtséð frá öllu þessu, þá er þögnin versti óvinurinn og gleymið því ekki, að eftir situr lítið barn eða hver annar sem er, með stór ör á sálinni og áframhaldandi þögnin bætir við fleiri örum og stærri.