Eins og rjúpur við staur

Þeir sem þekkja til hvernig peningar og vextir vinna vita að þetta er bara sandkassaleikur hjá Seðlabanka Íslands. Einhver sýndargjörningur sem bítur lítið sem ekkert á - ekkert frekar en loforðsræða íslensks stjórnmálamanns í vínsmökkun.

Þetta bítur lítið á meðan verðtryggingin er til staðar sem og gjaldeyrishöft. Flestir í dag eru ekki að taka lán nema til þess að jafna sig eftir hrunið 2008 - sem var fyrirsjáanlegt hjá þeim sem vildu sjá!

Háir vextir eru mælikvarði á því hversu lélegur gjaldmiðillinn er. Verðtrygging er í raun "tryggingarauki" fyrir þá sem vita að það er ekki hægt að ganga að vöxtum vísum til tryggingar.

Best væri að hafa engar vísitölutryggingar og láta vaxtastig ráða ferðinni. Þá gætu þessir vextir virkað á móti verðrýrnun krónunnar. Ef það er of mikil þensla án framleiðsluaukningar í samfélaginu þá er hægt að hækka vexti og það bítur. Ef það er samdráttur þá er hægt að lækka þá niður.

Það rýrnar allt í lífinu. Það er ekki hægt að ganga að því gefnu að allt haldi verðmæti sínu. Manneskja eldist og deyr. Vatn gufar upp. Járn veðrast. Rafmagn leiðir út. Svona mætti lengi telja. Ef peningar eru ávísun á verðmæti (vinnustundir, vatn, járn eða rafmagn) þá er eðlilegt að álykta sem svo að þeir hljóti að rýrna líka. Peningar eru ekkert annað en ávísun á verðmæti sem einhver manneskja hefur látið af hendi.

Það er óöruggt að eiga peninga. Þeir byggjast alltaf á því að einhver vilji taka við þeim og geti notað þá áfram. Það halda því margir fram að ef verðtrygging verður tekin úr umferð hér á landi þá muni það bitna á lífeyrissjóðskerfinu. Það er í grundvallaratriðum rétt enda er ekkert lögmál jörðinni sem segir að allt muni endast órýrnað að eilífu. Besti lífeyrissjóður allra er yngra duglegt fólk sem heldur samfélaginu gangandi og borgar skatta.

Íslensk verðtrygging og lífeyrissjóðskerfið hér á landi er að mínu mati eitt mesta pýramídasvindl í heiminum. Það byggist á því að stöðugt er verið að greiða í það en fáir útvaldir njóta góðs af því - mest öll verðmætasöfnunin er étin upp af ákveðnum einstaklingum í rauntíma. Þessi gagnrýni mín á ekki við gegnumstreymiskerfi eða lífeyrissjóð opinberra starfsmanna.

Sammála um vaxtalækkun

Athugasemdir

[Júlíus Björnsson, 8.7.2010 kl. 04:01]

CPI neytendaverðvísir kom fram fyrir áratugum, eins og nafnið bendir til rétt þýtt leiðbeinir hann neytendum frjáls markaðar um að velja á milli hinna mörgu meint vísa einkabanka í frjálsri samkeppni.  Til þessa að skilja þetta fyrir þá sem hafa alist í efnahagslega vanþroskuðu landi  síðust 80 ár vegna tossa mannauðs ekki vegna offjölgunar hráefna eða orkuleysis eins og víðast annarsstaðar gildir um develloping countries, þá þýðir þetta ekki consumption prize number. 

Þessi gamla þýðingarvilla er orðin samgróinn heilaforriti flestra eyjaskeggja sem gerir það að verkum að þeir eru auðveld bráð erlendum lánahákörlum, sem geta verið í formi Ríkisstjórna, Ríkra einstaklinga og fjölskylda og lánstofnanna.

Nefndu mér ein sem trúir því ekki að neysluvístala þýði CPI á erlendum málum.

Vitlaus forsenda  endar oftast í röngum ályktunum þótt þær séu rökrétt dregna eins og sér Íslenska lögfræðin og hagfræðin hefur margt oft sannað fyrir þeim vinna með orginalinn.

Þegar tveir semja um stórt lán þá er ekki byrjað að tala um prósentur heldur um upphæðir og lánstíma ef hann er langur. Þetta eru mjög algengir viðskiptahættir hjá þeim meiri háttar. Mjög einfaldir og alls ekki kenndir í Háskólum.

Í stórborgum Borgum erlendis þær elstu mörg þúsund ára  hafa flestir frjálsir einstaklingar samið um eitt slíkt lán og þess vegna berst reynslan frá foreldrum til niðjanna.      

Hér vantar almennt þessa reynslu  og þess vegna eru hlutirnir hér eins flóknir og hægt er í fjármálum. Íslendingar þekkja ekkert nema skammtíma áhættu viðskipta lán.

Hefðin eru sú að stóru og öruggu lánin eru ódýrust að að mati alþjóða samfélagsins eru þau langtíma efnahagsgrunnurinn í sjáfum sér.

1. Veðréttar lán hinna frjálsbornu vegna kaupa á fyrsta heimili með 30 ára lánstíma eða venjulegri starfsæfi lengst af.   Frjálsir eru þeir sem ekki eru skuldbundnir til æviloka. Þetta var lengst af millistéttarborgar í Stórborgum hernaðar ríkjanna. Svo sumir minna Dönsku forfeðra.  Þessi stétt taldi nú ekki til nema um 20% -30% manfjölda stórborganna fyrir hundrað árum, fyrir daga fjöldaframleiðslu og tölvu minnisbanka sem gerðu flest störf óþörf nema atvinnuleitanda til samanburðar.

 Víkjum núna að stóra örugga starfsævisláninu. Segjum það 10.000.000 pund [getur verið hvaða mynt sem er]  þá er leiga síðustu aldirnar fyrir slíkt öruggt lán 2.000.000 til 3.000.000 pund. Það er 20% -30% af aðalláns höfuðstól [stóll er kyrr og heldur upp í hausi þess sem hugsar] principal Capital: það er lánsfjárhæðinn  hér 10.000.000 pund. 

2.000.000 er venjulegu lámarks  grunnvaxtahöfuðstóll  initial interest capital.

Þetta miðað við engan innblástur inflation [það er flæði peninga sem engin veð eru fyrir er líkt við loft sem engin lög ætlast til  að greitt sé fyrir í þroskuðum efnahagslegum skilningi]  er raunskuldin 12.000.000 sem á að greiða vanalega á 30 árum með jafnri skiptinu 33.333 pund 30 sinnum árlega eða 360 sinnum mánaðarlega.  Alþjóðlega lögfræðilega er ennþá í dag  litið á þetta sem 360 smálán  hvert með sinn gjaldaga.

Fljótt áttuðu lánarar sig á því að verðbólga skekkir myndina það er minna fæst fyrir 33.333 eftir því sem lengra líður að gjaldaga.

Ef verðbólga er 3 ári á er hún 90% á 30 árum  þetta er viðmiðið sem 80% menn semja um að sé fast.  Engin með fullum viti í ljósi reynslunnar í semur um meiri verðbólgu leiðréttingar eða gerir ráð fyrir að ríki sitt tapi í stríði.

Þetta er nú lykil atriði til að taka upp evru og hér þarf því ríkja sannarlega sami skilningsþroski og þarf ef á að taka mark á aðildar í í svo stórum grunn lánflokki. Ef þjóð vill að sé borin virðing fyrir sér hefur hún efni á því að hýsa sína þegna án erlendrar lántöku.

Þar sem að fyrsti gjalddagi rýnar minnst og fyrsti mest er hægt að reikna út að um 60% verðbóta álagning [ekki 90% nægi].

Þá er heildar umsaminn  lögleg skuld komin báðir hafa fullt vit á því sem þeir sömdum og samningur ógnar ekki stöðugleika heildarinnar til langframa.

Við erum að tala um 18.000.000 pund alls. Jafnskipt 50.000 pund á mánuði.

Þetta eru hin almennu verðtryggðu jafngreiðslu lán í efna hagslega þroskuðu borgríkjum frá upphafi.

80% neytenda á frjálsum markaði einkennist af vali og gæðum velur fasta eðlilega vertryggða upphæð.

Þá reiknast raunvextir í loka láns sem heildar umsamdir vextir 8.000.000  að frádregum verðbóta leiðréttingum.  

20% neytenda velja breytilega það er vextir taka mið að verðlagi áhvejum gjalda og þá er raunvaxtakarfan þekkt fyrir fram 2.000.000

Þessi skipting 80% á móti 20% gerir það verkum að lánara vilja frekar að verðbólga sé minni en samið var um heldur en hitt.

Hinsvegar vilja 80% neytenda viðhalda eftirspurn sem skapar vinnu og tekjur til að borga að raunvirði sem minnst í lokin. Mestur hluti verðbólgu áhættuvaxtanna greiðist nefnilega fyrst.

Þetta er mjög eðlilegt, viðhald eykst eftir því sem á líður og námskostnaður barna sem eiga að standa sig kostar sitt [sumar þjóðir gera kröfur um langan vinnudag í námi svo langan að ekki er hægt að vinna með námi].

Þannig að fljótt koma skammtíma lánin frá sama neytenda.

City gefur grunnvexti í dag  1,79% -1,99% miðað við eitt ár hliðsstætt skoðana bræðrum sínum í USA þar sem verðbólga erum 3,2% -3,4%  á 30 árum milli stríða samkvæmt opinberri tölfræði þessara landa.

Þess vegna geta allir fundið út að lámarks fasti nafnvextir jafngreiðslulána í þessum ríkjum er um 4,99% .  Dýrustu heimilin seljast hægast ef kemur til gjaldþrota í þeim litla geira, þar sem þau eru líka algengust og því fara vextir oft upp í 7% fasta miðað við tekjur lántakanda á útgáfudegi.

Íslenska negam-lánakerfið sem byrjar með með lágum gjöldum fyrst  [kallast neikvæðir vextir í samanburði við alþjóðastaðla low start initial interst: teacher rate and lucrative miðað við skammtíma áhættu sjónarmið og afföll lánara sem hefur ekki efni á að eiga þrautavarasjóð: rusl ] miðað við neytendaverðvísi en sannanlega ef verðbólga er hærri en 3,0% að jafnaði hækkar heildar umsamda raunvaxtakröfu um 30% á 30 árum.

Þetta kallast að svindla á neytenda, beita blekkingum og falsa jafngreiðslu lán fyrir erlendum dómstólum þar sem menn hafa þroskann sem þarf til að skilja einfaldleikan. Einfalt oftar en ekki virkar erfitt í tossa heila. Það getur borgað sig að þurfa ekki að vinna með námi. Það eru mjög fáir svo greindir um 10% mannkyns sem þurfa ekki að hafa eins mikið fyrir hlutunum.      

Skaðinn sem svika fjármálgeir stjórnsýslunar hefur valdið fjölskyldum hér eða höfundar hans, skilnaðir og sjálfsmorð, eignamissir ,.... gerir það að verkum að erlendir svara ekki svona pakki.   Endurreisa slíkan viðbjóð er ekki að tilögu IMF eins og allir geta kynnt sér á heimasíðu hans. Skýrsla 2005 segir allt sem þarf um tossa hér.   80% eliítunar erlendis veit að föst verðtrygging er langvarandi hagstæð. Hún veit líka allt um negam lán.

Hún veit að neytenda verð vísir er opinber innlend mæling til að veita vístölum alvöru einkabanka aðhald. Ekki til að gera heila þjóða að skuldþrælum stjórnsýslu elítu.  

Neysluvístölu hugtakið er tilgangur sem helgar meðalið.